Na 2 weken genoten te hebben op Noordereiland (lees hier) maken we vandaag de oversteek naar Zuidereiland, waar we ons avontuur gaan voortzetten.
Met de ferry naar Zuidereiland
We staan vroeg op want om 8.45 uur gaat de ferry van Wellington naar het Zuidereiland. We moeten er al een uur van te voren zijn en zien al snel waarom dit zo is. Wat een boel voertuigen gaan er op zo’n ferry zeg, niet normaal. Eenmaal aan boord merk je niets meer van die drukte en zijn er op de vele verdiepingen genoeg zitjes en eetgelegenheden.
Het eerste deel van de overtocht gaat over de Cook Street en het laatste deel gaat via de Marlborough Sounds, één van de fjordengebieden van Nieuw-Zeeland. Prachtig!
Na ongeveer 3,5 uur komen we aan in Picton. Eerst nog even wat boodschappen en dan op naar de camping. Het is ongeveer 15 kilometer rijden, waar we een half uur over doen. Dit omdat de route al kronkelend naar de top van het fjord leidt, wat een ontzettend indrukwekkend uitzicht oplevert.
Toch zijn we lekker op tijd op de camping, waardoor we voldoende tijd hebben voor het huishouden. Het waait goed en het is droog, ideaal om het beddengoed te wassen. En als we daar dan toch mee bezig zijn, dan maken we ook meteen de camper aan de binnenkant schoon en kloppen alles uit wat er maar uit te kloppen valt.
Eerste wandeling
Als de duisternis invalt gaan we een wandeling maken welke door de camping wordt aanbevolen. We pakken onze stokken en hoofdlampjes en gaan op pad.
Als eerste lopen we door een veld met schapen, klimmen over wat hekjes en via een aantal andere weilanden komen we in het bos. Een smal pad leidt ons over en door wat stroompjes uiteindelijk naar een kleine waterval. Advies is om daar vlakbij te wachten tot het donker is en dan weer naar beneden te lopen. Wat er dan te zien is, is magisch!
In dit bos zijn namelijk ook de gloeiwormen. Wat super bijzonder weer en nu kunnen we wel foto’s nemen. Na verloop van tijd horen we enorm geritsel en als we onze hoofdlampen weer aanzetten zien we een enorme possum de boom inschieten. Tijd om terug te gaan!
Met de postboot
En weer de wekker gezet, vandaag om aan het werk te gaan. We gaan namelijk de post bezorgen. Vanuit Havelock nemen we de postboot.
Deze brengt de post en boodschappen naar mensen die wonen op plaatsen waar geen weg over land naar toe is. De tocht voert ons weer door de meest prachtige fjorden en af toe worden we vergezeld door dolfijnen.
Op één van de rotswanden in de fjorden leeft de King Shag, een uiterst zeldzame soort aalscholvers. Deze soort leeft alleen hier en er zijn er nog maar een kleine 500.
Rond half vier zijn we weer terug en rijden we meteen maar door naar het Abel Tasman National park, waar we twee uur later arriveren.
Abel Tasman National Park
We slapen even lekker uit en starten de volgende dag rustig op. Het is lekker weer, dus het ontbijt kan buiten. Bij de receptie van de camping regelen we een watertaxi. Abel Tasman National Park heeft een lange kustlijn met veel baaien en eilandjes.
Met een watertaxi kun je je dan af laten zetten bij één van de baaien. Je kunt er voor kiezen om ook weer opgehaald te worden in bijvoorbeeld een andere baai, maar je kunt ook terug lopen via één van de vele wandelpaden. Om 12.00 uur vertrekt de watertaxi. Dit gaat op een hele bijzondere manier.
Op de parkeerplaats staat een tractor met een aanhanger en daarop een boot. We nemen direct plaats in de boot, en worden dan door de tractor op de aanhanger naar het strand gereden. Daar rijden ze met de tractor de zee in om daar de boot van de aanhanger af te laten glijden.
Split Apple Rock
We varen eerst vijf minuutjes de verkeerde kant uit, omdat ze Split Apple Rock willen laten zien. Dit is een grote rots die op een appel lijkt en exact in tweeën is gesplitst.
Vervolgens varen we wel de juiste richting uit, maar eerst nog even zeeleeuwen kijken bij een eilandje. Gelukkig zien we er één.
Anchorage Bay
Dan varen we naar onze eindbestemming van vandaag, Anchorage Bay. Uitstappen in zo’n baai betekent wel natte voeten. Omdat het inmiddels lunchtijd is, laten we onze voeten drogen onder het genot van een boterham met pindakaas. Dan starten we onze wandeltocht van circa 12,5 kilometer terug naar de camping. Vanaf het strand is het eerst een kleine klim naar het wandelpad en daarna is alles zeer goed begaanbaar.
Een mooie afwisseling van bos en meer open stukken met prachtig zicht op andere baaien. Na ongeveer vier uur zijn we weer terug op de camping en genieten we nog even van het zonnetje.
naar de Awaroa Inlet?
De volgende dag ontbijten we met jonge eendjes naast ons campingtafeltje. Zo leuk! Zeker met deze lekkere ochtendzon erbij.
Maar we moeten weer verder. De reis gaat vandaag van de zuidkant van Abel Tasman National Park naar de noordkant. Hier staat een wandeling op de planning van 14 kilometer naar de Awaroa Inlet, die alleen bij laagtij te belopen is. De inlet is een brede riviermonding die overgaat in de Tasman Baai.
Als het eb is valt deze prachtig droog. Gisteren hebben we al een soortgelijke wandeling qua omgeving gedaan en eigenlijk hebben we daar vandaag niet nog een keer zin in. We besluiten er naar toe te rijden, dat kan namelijk ook.
Het is wel een behoorlijk eind, kronkelend door de bergen, en we passeren alvast een andere inlet, de Wainui Bay. Het laatste deel is een zogenaamde gravelweg. Deze wegen zijn niet geasfalteerd, maar wel goed geprepareerd om over heen te rijden. Zo’n 4 kilometer voor het einde verandert deze weg meer in een soort zandweg en staat er een bord dat de weg niet geadviseerd wordt om te berijden met een caravan of camper. Er staat ook meteen bij dat sleepvoertuigen op deze weg niet kunnen komen. Helaas dus.
Te Waikoropupu Springs
Onverrichter zake keren we weer terug naar waar we vandaan komen. Bij Takaka bezoeken we nog de Te Waikoropupu Springs, een vrij grote en zeer heldere bron die zo uit de aarde komt opborrelen.
We stappen weer in en rijden een kleine vier uur naar de plaats Westport aan de noordwestkust. Hier is ook weer een prachtige gratis kampeerplaats aan zee … De, vandaag ruige, Tasman Zee.
Scotts Hill lookout
De volgende dag vertrekken we vanuit Westport richting Oparara Basin, helaas blijkt ook dit niet te bereiken met de camper … Gelukkig is er vijf kilometer verderop een plekje Kohaihai genaamd. Vanuit hier kunnen diverse wandelingen worden gemaakt en we kiezen ervoor om naar Scotts Hill lookout te lopen, deze geeft zicht op Scotts Beach.
Door het wat minder goede weer is het hier en daar bijna in een soort mist gehuld. Na een snelle lunch bij een picknicktafel lopen we weer naar beneden. Het leuke is dat zowel de heen- als terugweg via een erg wiebelende hangbrug is.
We rijden weer terug naar Karamea voor een welverdiende kop koffie en warme chocolademelk.
Seal Colony
Daarna weer naar Westport en daar bezoeken we nog de vuurtoren bij Cape Foulwind en de Seal Colony. We zien daar zo’n 12 zeeleeuwen chillen op de rotsen.
We besluiten om nog wat verder te rijden naar het zuiden en kamperen wederom gratis aan zee nabij Fox River.
Onrustige nacht
Elke keer aan zee slapen klinkt leuk, maar dat onstuimige weer maakt het wel wat onrustig. Op alle plaatsen aan zee staan keurig borden met tsunami-evacuatieroutes, daar staat ook bij op wat voor soort momenten ze zouden kunnen komen, zoals bij aardbevingen.
Dus als je een aardbeving voelt, dan moet je alert zijn. Als je de zee hoort bulderen en je camper staat heen en weer te schudden … Is dat dan gewoon slecht weer of een aardbeving? Inmiddels hebben we geleerd, gelukkig niet in praktijk, dat bij een aardbeving je camper niet (alleen) schudt, maar dat de wielen van de grond komen. Check! De nacht was gewoon wat onstuimig.
Pancake Rocks
Waar we staan is op zondag altijd een kleine markt, die we nog even meepakken. Verder komt op dit terrein elke ochtend de ‘Pancake-man’, dus het ontbijt is ook meteen geregeld.
Tijd om weer op weg te gaan en we rijden richting Punaikaki en stoppen hier bij Pancake Rocks, indrukwekkende rotsformaties die oprijzen vanuit de zee.
Ze zien er opvallend uit door de laagjes waar ze uit zijn opgebouwd. Dat lijken, met de nodige fantasie, net gestapelde pannenkoeken vandaar de naam.
Shanty Town
Inmiddels regent het behoorlijk, dus we gaan kijken wat er in de buurt te doen is waarbij je niet altijd buiten bent. Het wordt Shanty Town nabij Greymouth. Weliswaar een openluchtmuseum, maar wel met de nodige gebouwen om in te gaan. Als we er aankomen kunnen we nog net met de stoomtrein mee.
Een kort ritje door het regenwoud. Aan het einde van de rit kom je in een houtzagerij en via het bos lopen we weer het ‘dorp’ in. De gebouwen zoals een kerkje, gevangenis, schoenenwinkel, brandweerkazerne, hoefsmid, schooltje etcetera zijn klein en niet altijd toegankelijk, laat staan dat er mensen iets demonstreren. Ook zijn veel dingen in onderhoud. Al met al is er weinig activiteit en is het daardoor niet zo interessant als we hoopten.
We gaan lekker een plekje voor de nacht zoeken. Betaald en lekker in het centrum van Greymouth.
Hokitika
Na een heerlijke douche rijden we vanmorgen verder zuidwaarts. Onze eerste stop is het stadje Hokitika, bekend om de edelsteen jade. Er zijn dan ook erg veel winkels die de edelstenen in de vorm van prachtige sieraden verkopen.
We gunnen onszelf ook nog even tijd om de laatste Sinterklaas cadeautjes te kopen. In de middag rijden we door naar de gletsjers Franz Josef en Fox. We passeren eerst Franz Josef en een half uurtje verderop ligt Fox.
Over 4 dagen hebben we hier een excursie gepland staan, waar we wel een beetje mooi weer bij kunnen gebruiken. En toevallig weten we dat het morgen aardig weer schijnt te worden. We hebben deze excursie al ruim voor vertrek geregeld via de lokale agent in Nieuw Zeeland van TravelXL. Gisterenavond hebben we hen een mail gestuurd om te vragen of deze excursie een paar dagen eerder mogelijk is en we hebben ontzettend geluk! Door een afzegging kunnen we morgen mee.
Wandeling
Bij Fox Glacier aangekomen willen we alvast een wandeling maken naar een plek waar je zicht hebt op de gletsjer. Echter de toegangsweg is afgesloten. Het blijkt dat er in augustus een grote aardverschuiving is geweest die de weg heeft weggevaagd.
Dan maar even het dorp inwandelen, het is niet groot maar wel even leuk om rond te kijken. We maken daarna nog een klein wandelingetje over het pad waar je in het donker gloeiwormen kunt zien. De zon is voorzichtig doorgekomen en schijnt prachtig door de bomen. Werkelijk iedere boom is begroeid met mos, heel bijzonder. Wat ontzettend jammer dat we onze camera niet mee hebben genomen.
Fox Heli-Hike
De volgende ochtend worden we gewekt door helikoptergeluiden. Dat is goed nieuws voor onze excursie. Vandaag gaan we namelijk de Fox Heli-Hike doen. Aan het einde van de ochtend melden we ons bij de verzamelplaats. We krijgen de nodige instructies en trekken warme sokken en waterdichte schoenen aan. Verder krijgen we nog een regenjas, je weet tenslotte maar nooit.
Met een bus worden we naar het helikopterplatform gebracht. De rugzakken gaan in een mand aan de buitenkant van de helikopter en wij stappen in. Na een minuut of zes landen we op de gletsjer. Daar staat Lucas klaar die ons vandaag gaat gidsen. Als eerste krijgen we nog spikes om onze schoenen heen en een wandelstok.
Dan gaan we op weg. We klimmen een behoorlijk stuk, waarbij Lucas met zijn pikhouweel elke keer een trappetje voor ons uithakt. Onderweg zien we kleine stroompjes, gletsjerspleten, delen waar je doorheen kunt kijken en ook wat rotsen die de gletsjer met zich meeneemt.
Je merkt het niet maar de gletsjer verplaatst zich elke dag vijf meter naar beneden. Het ijs onderaan de gletsjer gaat langzamer, vandaar het grillige uiterlijk van de gletsjer. Op de bergen om ons heen zien we nog een behoorlijk aantal watervallen. Het is echt een compleet andere wereld waar we ons in bevinden, de kleuren, het landschap, heel onwerkelijk.
Na ongeveer 2,5 uur zijn we weer ‘beneden’, daar waar de helikopter ons weer op komt halen. Deze brengt ons weer veilig terug naar waar we gestart zijn. Wat ik bijna vergeet te vertellen, we hadden fantastisch weer. Veel zon af en toe een wolkje, niet te koud en niet te warm.
In het dorp nemen we nog een kop koffie en lopen terug naar de camping.
Na het avondeten is het nog steeds droog en we besluiten om nu wel de wandeling naar de gloeiwormen te maken. Ondanks dat we ze nu al meerdere malen gezien hebben, blijft deze bijzondere verschijning ons aantrekken. Gelukkig zien we er ook weer genoeg.
De volgende dag worden we weer door het tikken van de regen gewekt. Jammer! Het was zo lekker gisteren. Wat meteen opvalt is dat je geen helikopters hoort. Extra fijn dat wij gisteren al mee zijn geweest.
Franz Josef
Omdat we Franz Josef eerder voorbij gereden zijn, gaan we er vandaag weer naar terug. Daar aangekomen informeren we eerst even bij het informatiepunt of de wandelingen die we willen maken veilig zijn. Op diverse plekken lezen we namelijk dat er met hevige regenval overstromingen kunnen komen. De wandelingen die wij willen maken zijn gelukkig veilig, dus op naar het beginpunt.
Hier staat keurig een informatiebord van het eerder genoemde DOC en daarop staan ook de weersvoorspellingen en tot wanneer bepaalde plekken sowieso veilig zijn. De wandeling die we willen maken gaat namelijk door een rivierbedding en die kan altijd volstromen. Medewerkers van DOC maken aan het begin van elke dag deze wandeling om te kijken of er nog iets veranderd is of aangepast moet worden. Een veilig idee.
De wandeling die we gaan maken moet ons naar de voet van de gletsjer brengen. Deels over een pad in het bos en grotendeels dus door de drooggevallen rivierbedding.
Onderweg komen we telkens bordjes tegen dat de gletsjer zoveel jaar geleden tot dat punt kwam, zo zie je dus dat zo’n gletsjer snel kleiner wordt. Aan het einde van deze wandeling hebben we mooi zicht op de Franz Josef gletsjer. Regenachtig, maar niet in de wolken gehuld.
Peters Pool
Terug in de camper bakken we even lekker een eitje voor de lunch. Zo handig dat je altijd alles binnen handbereik hebt. Daarna maken we nog een wandelingetje de andere kant uit. Door het bos, eigenlijk regenwoud. We komen al snel bij een klein meertje genaamd Peters Pool, dit kleine meertje weerspiegelt normaal gesproken de bergen eromheen en de gletsjer.
De bergen konden we er inderdaad nog net in zien, de gletsjer was inmiddels achter de regenwolken verdwenen. Over een paar jaar zal de gletsjer er vermoedelijk niet meer in te zien zijn, omdat deze dan weer verder gekrompen is. We lopen verder en stuiten op een recent omgevallen boom. Even klauteren dus om daarna beloond te worden met weer een fantastische swingbrug.
Terug maar weer naar de camper, want het gaat steeds harder regenen. Op de camping hangen we alles even lekker uit en drogen de jassen bij het elektrische kacheltje. ’s Avonds vinden we dat we het wel verdiend hebben om uit eten te gaan. We trekken onze regenjassen weer aan en gewapend met de paraplu stappen we de camper uit. Aangekomen bij het restaurant, een paar honderd meter verderop zijn we, door de slagregens, met name aan onze achterkant door en door nat. Heerlijk gegeten en weer terug door dezelfde regen en wind en inmiddels loopt het water ook onze schoenen in. In de camper zetten we het kacheltje weer aan en hopen dat met name de schoenen morgen weer droog zijn.
Benieuwd naar de rest van onze bijzondere reis? ? Lees hier het vervolg
Geschreven door: Nicole Bakker